De second opinion: eerste bezoek

Afgelopen dinsdag, 24 mei, was het zover! Ik mocht eindelijk voor de second opinion naar het Martini Ziekenhuis. Ik vond het erg spannend omdat ik geen idee had wat me te wachten stond en natuurlijk hoop je dat dit een stap naar meer duidelijkheid is.

Om ongeveer 9 uur waren we in het ziekenhuis. Hier moest ik eerst een ponskaartje aan laten maken zodat ik me overal kon identificeren. Via mijn ID kaart konden ze mijn foto erop zetten en op een schermpje aan mijn kant van de balie kon ik meekijken of alle gegevens klopten. Erg handig en hiermee lopen ze dan ook zeker voor op het UMCG. Daar zijn de pasjes veranderd in stickers.

Na deze aanmelding moesten we best een stukje lopen om bij de wachtkamer van de apotheek te komen. Hier konden we gaan wachten tot we opgeroepen zouden worden voor een medicatie check. De dag voor deze onderzoeken mocht ik al geen pijnstillers en ontstekingsremmers meer nemen, zodat het een duidelijker beeld zou vormen zonder onderdrukking van de klachten.

We werden opgeroepen en binnen 5-10 minuten konden we al door naar de volgende afspraak. Wel erg handig dat ze even met je nalopen wat voor medicijnen je gebruikt.

Goed, gesprek 2. Dit was met een secretaresse. We moesten ons eerst weer melden en mochten plaatsnemen in de wachtkamer. Mooi! Even tijd voor een wc bezoek en een bekertje water. Ik verwachtte namelijk al dat ik aan het einde zou moeten bloedprikken en urine moest inleveren.

Wat ik aan het Martini ziekenhuis erg fijn vind is dat het er niet steriel wit is, maar lekker met vrolijke kleurtjes.

Dit was bijvoorbeeld de toiletdeur van de dames, die van de mannen waren opvallend blauw gemaakt. Ook in de gangen was er veel kleur gebruikt. Wat ik me vooral kan herinneren is de kleur groen. Maar ik dwaal af haha!

Het gesprek met de secretaresse was erg bijzonder. Eerst moest ik wat vragen beantwoorden of ik wel of niet rook, drink (alcohol) of drugs gebruik. Wat ben ik saai op dat gebied haha! Ook wilde ze weten of reuma in de familie voorkomt. Ja dus, bij beide ouders. Daarna ging ze me meten en wegen en moest ze mijn bloeddruk meten. Dit ging echter niet zo maar! De bloeddrukmeter gaf een error aan omdat de batterijen te leeg waren. De mevrouw ging nieuwe batterijen halen en kwam terug. Bij een poging ze uit het apparaat te halen gebruikte ze een pen... Ik had er al zo mijn bedenkingen bij en inderdaad, ze kreeg het niet voor elkaar! Uiteindelijk heb ik ze er dus uitgehaald. Toen kwam het volgende probleem, ze had geen idee hoe ze de nieuwe erin moest doen, dus ook hiermee heb ik geholpen. Echt, ik heb zo hard gelachen toen we uit de kamer waren op weg naar de volgende afspraak!

Mijn bloeddruk was overigens wel vrij hoog. (111/152.) Ze was dan ook erg blij dat er bij het UMCG een 24-uur meting gepland staat voor in juli. Op wat kleine hobbeltjes na was ook dit gesprek vrij snel klaar. Toen moesten we met de lift naar boven voor afspraak nummer 3. Weer melden bij de balie en weer in de wachtkamer zitten. Ik moet overigens wel zeggen dat alle drie de afspraken nagenoeg op tijd begonnen!

Dit derde gesprek was met een internist. Deze vroeg naar de geschiedenis en huidige stand van mijn klachten, vroeg waarom ik met een rolstoel kwam en hoever ik wel kan lopen en wilde natuurlijk ook even aan de gewrichten voelen en de bewegelijkheid testen. Eigenlijk dezelfde onderzoeken als in het revalidatiecentrum. Ook liet hij bij het bloedprikken controleren op eventuele trombose, om een bepaald ziektebeeld te kunnen uitsluiten of juist bevestigen. Dit ging geloof ik over Lupus. Hij liet me een afspraak maken voor in juli en gaat foto's en brieven opvragen uit het UMCG. Hiervoor moest ik een handtekening zetten. De volgende afspraak duurt zolang, omdat het al 4 weken duurt voor de uitslag van het trombose onderzoek er is.

Aan het einde mocht ik nog bloedprikken en urine inleveren. Dit duurde ook best een tijd. Ik had nummer 49 en nummer 43 was net naar binnen. Vervolgens moest er iemand anders bijkomen om te prikken, omdat de vrouw die er eerst zat nog nooit met een vlindernaald had geprikt. Ze moesten in totaal 6 buisjes hebben. Ik vroeg de eerste mevrouw hoeveel, voor ze alles klaar hadden gelegd, en het werden er steeds meer haha! Eerst zei ze 3-4 en toen ze door ging tellen waren het er dus 6. Mijn geluk is dat het record op 9 staat, dus dan valt 6 nog mee. Daarna kreeg ik van haar een beker water, omdat ik anders bang was niet naar de wc te kunnen. Maar uiteindelijk kwam dat ook goed.