Revalideren | Schilder groep
Overwhelmed plof ik zojuist neer op de stoel. Ik ben thuis vanuit het revalidatiecentrum, waar ik bij een schilder groep sfeer proef en leer. Ook was ik daarna nog even naar het centrum gefietst om wat kleine dingen te halen. Eigenlijk zou ik geen blogs meer schrijven rondom de revalidatie, maar juist door de ervaring van vandaag schrijf ik er wel een.
Een beetje onwennig stap ik de ruimte in waar het schilder groepje elke vrijdag van 09:30 uur tot 11:00 uur samen komt. Anderhalf uur om samen in te schilderen of tekenen, ervaringen uit te wisselen en om elkaars werk van een afstandje te beschouwen. Er is al een meneer in de ruimte, verder nog niemand. We raken al wat aan de praat en al snel komt degene die activiteiten begeleidster is.
Ze leek verbaasd dat er niemand in de wachtruimte zat, had niet verwacht dat wij al binnen zouden zijn. Ze helpt ons een beetje om onszelf voor te stellen en legt uit dat de overige deelnemers, in totaal nog 3, niet komen. De een is ontslagen uit het revalidatiecentrum, de ander kan nog niet schilderen en weer een ander is ziek. We zijn met z’n tweeën dus. Stiekem vind ik dit wel fijn. Zo kan ik het opbouwend meemaken en eerst even me op een iemand focussen.
We gaan zitten, waarna ze zich eerst op mij focust. Of ik al een idee had wat ik wilde maken en of ik dat dan op doek of papier wilde doen. Ik ben een groot fan van op doek werken, want dat trekt niet zoals papier wat krom. Echter blijkt hetgeen dat ik wil maken niet geschikt om op doek te maken, omdat aquarel verf wegvalt op doek. Acrylverf dus: check!
Ik kan aan de slag en begin met mengen van rood en blauw om paars te krijgen voor de ondergrond. Ondertussen richt de begeleidster zich op de andere meneer, die autisme blijkt te hebben. Hier had ik in ons gesprek niets van gemerkt. Hij geeft aan in een dip te zitten, maar zijn werken zijn aan het eind van de ochtend beide vol felle en vrolijke kleuren. Heel bijzonder, ik had eerder donkerdere tinten verwacht.
Er wordt bemerkt dat ik de verkeerde kleuren probeer te mengen, dus krijg wat hulp. Wanneer ik de juiste paars heb gevonden begin ik netjes in de linker onder hoek, maar al snel neemt ze mijn kwast over en gaat over het hele doek. Ik moet hier leren perfectie los te laten, want perfectie slaat dingen dood. Het spreekt en leeft dan niet meer. Het is immers maar de ondergrond, misschien zie je dat aan het eind helemaal niet meer terug. Maar moeilijk is het wel om het niet heel nauwkeurig te doen. Ik moest me inhouden niet “Wat doe je nu?” te roepen. Haha!
De man vertelde meer verhalen over het niet erkend worden door zijn moeder die, toen hij nog jonger was, vond dat hij maar naar buiten moest gaan in plaats van te aquarellen en tekenen. Herkenning! Geen goedkeuring van je ouder(s) te krijgen in wat je (het liefst) doet. Ook op dit moment wilde ik weer roepen “Dat herken ik! Zo is mijn moeder ook”. Maar ik hield me stil, want ik zou mezelf niet zijn als ik luister, in mijn hoofd ga malen en vervolgens stil blijf. Zo waren er meer voorbeelden, vol herkenning. Soms hield ik ook niet mijn mond, dan gaf ik advies op wat hij zei.
Tijdens het beschouwen merkte ik dat hij het vervelend vind in het middelpunt te staan. Steeds wilde hij het weer over mijn werk hebben in plaats van over dat van hem. Hij vond ook mijn aquarel verf mengseltje heel interessant. Rood, geel en blauw mengen met elkaar en met water om te zien wat de eindeloze reeks aan kleurmogelijkheden zijn, zelfs als je er maar met drie begint.
Het was gezellig, fijn en indrukwekkend tegelijk. Een heel fijne manier om je dag te beginnen. Je brein start anders op dan anders en ik had daadwerkelijk meer energie voor de uren erna. Op naar volgende week!
